Op een hete asfaltweg aan de rand van het dorp Koufr Kadoum staan we te spelen tussen een klappende menigte Palestijnse mannen. Honderd meter verderop is de weg afgesloten door rollen prikkeldraad en tientallen Israëlische soldaten in een dichte rij. Daarachter ligt de Israëlische settlement Kodomin. Het is de hoofdweg naar Nablus. Sinds 2003 mogen de bewoners er geen gebruik meer van maken. De loco-burgemeester loopt met twee Fanfareleden naar de kop van demonstratie. Er zou een gesprek plaatsvinden tussen hem en de plaatselijke commandant. Maar dan knalt een traangasgranaat tegen zijn arm.

Koufr Kadoum is een dorp met 5000 inwoners op 13 kilometer afstand van Nablus. Iedere week na het vrijdaggebed lopen de bewoners naar de afzetting. Om een mogelijk checkpoint dat demonstranten van buiten de dorp moet tegenhouden voor te zijn, vertrekken we om zes uur 's ochtends met een gehuurde bus vanaf ons hotel in Nablus. Onze reis is 28 kilometer, over een weg die deels door het dorp zelf is geasfalteerd om nog een behoorlijke verbinding met de buitenwereld te behouden. Abu Musab, de loco-burgemeester, ontvangt ons om zeven uur hartelijk op het gemeentehuis en gaat thee en koffie voor ons zetten. Hij is zichtbaar blij met de steun van buiten.
Op een luchtfoto aan de muur is een rode lijn vrij dicht rond de hele bebouwde kom getrokken. Abu Musab geeft uitleg. Buiten de lijn is het Israëlische leger de baas. Het is een C-gebied volgens de Oslo-akkoorden. Het dorp is aan drie kanten omgeven door vijf Israëlische settlements. Buiten de rode lijn mag het niet meer uitbreiden. Een huis dat daar wordt gebouwd, wordt afgebroken. Boeren mogen meer dan de helft van hun olijfboomgaarden niet meer bewerken, op enkele dagen voor de oogst en nog een paar dagen na. Normaal werken ze er iedere dag. Meer dan 80% van de inwoners leeft van de olijventeelt. In de afgesloten gebieden is het oogstverlies 70% tot 75%. De boeren zijn zo afhankelijk gemaakt van hulp van buitenaf.

Abu Musab is een kleine, vriendelijke, zachtaardige man van middelbare leeftijd. Ook na jaren van vernedering blijft hij vasthouden aan geweldloos verzet. Het grote conflict kun je hier niet oplossen. Het gaat om de praktische dingen in het dagelijks leven. Daarom is er iedere vrijdag de mars naar de wegblokkade. En dus lopen we vandaag op het heetst van de dag met honderden inwoners, allemaal mannen, en enkele internationals, camerateams en fotografen de 300 meter richting afzetting.
Iedereen lijkt blij met onze deelname. Het plan was om aan het eind van de tocht een tijdje  
door te spelen tot Abu Musab met de twee Fanfareleden was teruggekeerd van het overleg. Het zal ook deze keer niets opleveren, had hij gezegd, maar zo blijft er druk op de ketel.
Iemand zegt dat we terug moeten keren. Verwarring. We zouden toch... Sssht, plof, een  traangasgranaat belandt tussen de wachtende demonstranten. Een groep jonge mannen is vooruitgelopen. Voor de soldaten misschien een aanleiding. De delegatie heeft zich omgekeerd. Een gesprek is nu zinloos. Iedereen rent in paniek naar het dorp terug. Het spul heet traangas, maar het beneemt je de adem, schroeit je luchtwegen en je longen. Je hijgt verschrikkelijk en moet bijna kotsen. De volgende granaten landen vóór de vluchtende menigte. Een afstraffing? Ik zie de wolken voor me. Ik móét erdoorheen.  Aan de andere kanten wachten. Op de heuvels in de verte staan ook soldaten.
Is iedereen er? Ellen is zoek. Wij en dorpsbewoners roepen 'Ellen, Ellen'. Ze kwam twee keer midden in een gaswolk terecht, was bang onder de voet te worden gelopen, is een zijstraat ingerend en door mensen een huis binnengehaald, waar ze een papiertje met citroensap en een ui kreeg tegen het gas.

Na afloop nodigt Abu Musab ons en de andere buitenlandse aanwezigen uit, na een lunch, voor een gesprek over de gang van zaken. Hij wil graag van ons horen hoe wij vinden dat het beter of anders kan. Iemand merkt op dat jongeren beter onder controle moeten komen. Ze willen misschien vechten omdat ze het idee hebben dat praten niet helpt. Er wordt gevraagd of mensen door dit soort rellen nog wel zullen komen demonstreren. Abu Musab zegt dat ze iedere week terugkomen. De volgende vrijdag is een demonstratie van alleen kinderen gepland. De week daarop een van vrouwen.
Het afscheid is hartelijk.
Daarna, als contrast, ons volgende optreden. Op een bruiloft. Een mooie afronding van onze tournee door Palestina.