Maandag 25 juli: Feestje |
Peter blogt | |||
woensdag 27 juli 2011 13:19 | |||
'Darbuka, trom, ud, zang en dansende luisteraars. Je zou hier moeten zijn' sms ik enthousiast aan mijn vriendin in Nederland. We zijn te gast in het stadje Abu Dis en luisteren naar Palestijnse muzikanten in het Vision Center for Culture and Arts (VCCA), onder andere gesponsord door de Nederlandse kinderpostzegels en de Wilde Ganzen. Onno en Hermine hebben er een workshop met kinderen gedaan en wij hebben voor de kinderen gespeeld. Abu Dis is een Palestijnse voorstad van Jeruzalem. Een brede geasfalteerde hoofdweg door de bebouwde kom loopt uit op een elf meter hoge, soort Berlijnse muur die het gebied afsnijdt van de stad waarop een groot deel van het leven georiënteerd was: cultureel, economisch, vrienden, familie, uitgaan. Ik sprak er met Daniel, een jonge man voor wie muziek zijn leven is. Hij is een van de mensen die Bernice heeft geportretteerd. Hij had pianoles in Jeruzalem. Daar wonen ook zijn vrienden/medestudenten. Palestijnen van de Westbank mogen er niet meer heen, hoewel Oost-Jeruzalem ook grotendeels Palestijns is en behoort tot de Westbank. In deze voorstad is er geen pianoles. Zijn vader (muziekleraar op verschillende instrumenten) heeft het Vision Center opgezet. Om vreedzaamheid en respect te ontwikkelen bij kinderen en jonge volwassenen, die daar les krijgen in muziek, dans en schilderkunst. Hij en een groot deel van de bevolking van Abu Dis zijn Armeense Palestijnen, afstammelingen van Armeniërs die Turkije zijn ontvlucht na de genocide aan het begin van de vorige eeuw, en zich helemaal Palestijn voelen. Na ons optreden, rond de middag, kregen we een rondleiding door de stad. Kerk en moskee staan er pal naast elkaar bij het graf waar Lazarus volgens de christelijke mythologie door Jezus uit de dood is opgewekt. Het graf is een koele grot, met een trap de diepte in, waar je voor een paar shekel in mag. Omdat het bloedheet was, graad of 35, lieten we ons dat geen twee keer zeggen. 's Middags verzorgen enkele Palestijnse muzikanten en een zanger een concert voor ons. Enkele van hun nummers staan ook op ons repertoire en Onno (sopraansax) en Hermine (trompet), spelen mee, geven prachtige solo's weg. Het wordt één groot feest. De halve Fanfare en een groep Palestijnen gaat aan het dansen. Zorba de Griek-achtige taferelen. Omhelzingen bij het afscheid. Daarna gaan we tegen de Muur spelen.
|