Op een hete asfaltweg aan de rand van het dorp Koufr Kadoum staan we te spelen tussen een klappende menigte Palestijnse mannen. Honderd meter verderop is de weg afgesloten door rollen prikkeldraad en tientallen Israëlische soldaten in een dichte rij. Daarachter ligt de Israëlische settlement Kodomin. Het is de hoofdweg naar Nablus. Sinds 2003 mogen de bewoners er geen gebruik meer van maken. De loco-burgemeester loopt met twee Fanfareleden naar de kop van demonstratie. Er zou een gesprek plaatsvinden tussen hem en de plaatselijke commandant. Maar dan knalt een traangasgranaat tegen zijn arm.

 'Darbuka, trom, ud, zang en dansende luisteraars. Je zou hier moeten zijn' sms ik enthousiast aan mijn vriendin in Nederland. We zijn te gast in het stadje Abu Dis en luisteren naar Palestijnse muzikanten in het Vision Center for Culture and Arts (VCCA), onder andere gesponsord door de Nederlandse kinderpostzegels en de Wilde Ganzen. Onno en Hermine hebben er een workshop met kinderen gedaan en wij hebben voor de kinderen gespeeld. Abu Dis is een Palestijnse voorstad van Jeruzalem. Een brede geasfalteerde hoofdweg door de bebouwde kom loopt uit op een elf meter hoge, soort Berlijnse muur die het gebied afsnijdt van de stad waarop een groot deel van het leven georiënteerd was: cultureel, economisch, vrienden, familie, uitgaan.

Luid toeterend rijden auto's door de straat. Jonge meiden en jongens zitten met de benen naar binnen in de portierraampjes. Voor een middelbare school zwaaien drie blije meiden naar onze bus en wij zwaaien terug, of andersom. Het mobiele telefoonnet is overbelast. Zojuist, om negen uur, zijn de eindexamenuitslagen bekendgemaakt. There will be a lot of parties today, zegt Anan, onze Palestijnse vriend en tolk.

Wij zijn op weg naar Azze, het kleinste van de drie vluchtelingenkampen in Bethlehem, waar Onno, die de muzikale leiding over deze trip heeft, met zijn collega-professional en gasttrompetiste Hermine een workshop gaat doen met kinderen uit het kamp, bijgestaan door Anan. Daarna gaan wij met de kinderen optreden. Anan is meer dan een tolk.

Inmiddels zitten we in een klein hotel, the Arab Women Union guesthouse, in Beit Sahour, een stadje vlakbij Bethlehem. Drie christelijke stromingen claimen dat hier de herdertjes bij nachte in het veld naast hún kerkgebouw lagen. Een deel van de Fanfare is met onze Nederlandse reisleidster en enkele Palestijnse vrienden naar de kroeg. Maar ik ben te moe. Vanmorgen stonden we om kwart over zeven op om op tijd naar Hebron te vertrekken. Het circus gaf daar rond de middag zijn voorstelling in een klein cultureel centrum. De laatste circusvoorstelling waaraan wij bijdroegen.

Het is negen uur 's avonds. We drinken een koud pilsje uit de supermarkt op de trappen van een grote katholieke kerk in Bir Zeit. We wachten tot de circusmensen hun spullen hebben ingepakt.

Luid applaus gisteren toen we in The Blue Fig in Amman aankondigden dat we vandaag de Allenby Bridge zouden oversteken en in Ramallah zouden spelen. 60 procent van de Jordaanse bevolking is Palestijns, heb ik vernomen. In 1948 vluchtten er 200.000 naar Jordanië en tijdens de oorlog in 1967 nog eens 500.000.

Vandaag staan we, met onze voorraad leesvoer, zoute chips en in ons hotel gekochte flessen water, in een min of meer airconditioned Jordaanse bus uren voor een slagboom ergens in een woestijn.