Heel vreemd. Ik ken dit land. Van televisie. En dan vooral van het journaal, de actualiteitenrubrieken & documentaires. Ik heb De Muur al tientallen keren gezien.

De verhalen in opgewonden Arabisch of slecht Engels al honderden keren gehoord.

Maar als je dan ineens oog in oog staat met Die Muur (of eigenlijk: rijdt, want tot nu toe zijn we er alleen nog met de bus in de buurt geweest): heel andere koek.

Er zijn nogal wat sensaties die nauwelijks over te brengen zijn in gesproken of geschreven woord: de eerste keer dat ik besneeuwde bergen zag in Zwitserland, de tentoonstelling over nazi-Duitsland in het Rijksdaggebouw in Berlijn in ’89, de eerste keer dat je je vader heel hard ziet huilen, omdat je oma is overleden...

Deze mag er ook zijn: alsof een kleine bankschroef ergens tussen je keel en je maag zich aandraait. Niet helemaal, maar ver genoeg om er een hele tijd nadat je De Muur weer achter je hebt gelaten, nog steeds goed ziek van te zijn. En dat gaat eigenlijk pas weer over als je speelt voor leuke, verbaasde, enthousiaste mensen.

De Palestijnen leven namelijk gewoon. Ze zijn vriendelijk, druk, oud, geïrriteerd, vrolijk, nieuwsgierig of mooi. Ze gaan naar hun werk of de wc, drinken koffie of eten falafel.

En dus liep ik gisteren door Ramallah, terug uit het centrum naar de (christelijke!) school waar we verblijven. Het rook naar kebab. Heel even had ik het gevoel dat ik over de Ferdinand Bol naar huis liep...