En toen was het dan zo ver, uitgerekend na een van de heftiger dagen: we stonden stil met de bus. Voor een checkpoint.

Maar goed, stukje bij beetje kruipen we naar de controlerende militairen: bijna 30 drukke, maar vermoeide Hollanders, 1 dito Engelsman & een Palestijnse chauffeur. Jasper & Mirthe, onze cameraploeg, besluiten om vlug de camera erbij te pakken om hem op het laatste moment dat ze nog durven in een – duidelijk thuis honderden keren geoefende – commandomanoeuvre weer weg te bergen.

En daar waren ze dan: 2 jongetjes van 18, allebei met een levensgrote Kalasjnikov. Het is intimiderend & lachwekkend tegelijk.

Ook al lopen ze alleen maar even vrijwel zwijgend de hele bus door (‘From Holland?’, ‘Yes, Holland’, mompelt de bus enigszins gespannen, zo neutraal mogelijk).

We rijden verder. Kristel, die even achterin was gaan zitten met haar ‘I love Palestine’ T-shirt, komt terug naar voren & neemt door de microfoon de volgende dag met ons door. Business as usual.

Voor veel Palestijnen letterlijk. En vaak genoeg komen ze er niet zo makkelijk, of helemaal niet door.

Gisteren speelden we op het Jerusalem Festival (overigens een van de betere optredens van de band). Stel nou dat er – in theorie – op dat festival ook een goeie jonge Palestijnse groep met Arabische liederen speelt. Dan zou het – theoretisch – zo maar kunnen dat die band ineens bijna met twee man minder aan moet treden. Als nou – bijvoorbeeld – vier van hen aan de verkeerde kant van de muur wonen. Dat betekent dat je een toegangspas moet aanvragen om in (het geannexeerde) Oost-Jerusalem te mogen komen. Stél nou dat twee jongens die wel krijgen, twee niet. Zonder opgaaf van reden.

Dan zou het er mee kúnnen eindigen dat ze uiteindelijk via een stuk waar de muur nog niet af is naar Jeruzalem moeten oversteken. Dat gaat dan exact zoals je je voorstelt: van boom naar boom schietend, hopend geen Israëlische patrouille tegen te komen. Want dat betekent linea recta richting detentiecentrum. Je moet wat over hebben voor je band...

Het hele leven hier wordt op alle mogelijke manieren getraineerd door de Israëli. Zo werd me geadviseerd de ansichtkaarten (met duidelijke afbeeldingen van de Palestijnse kwestie, ik noem een zekere muur) die ik gekocht had, mee te nemen naar Holland & ze daar te posten: het zou anders weken duren voor ze aankomen.

Ik zal het niet over de schandalige waterdiefstal hebben (lees Ardi's blog), maar als je hier een paar dagen bent, begrijp je maar al te goed wat water hier betekent (het was van de week tegen de 40°C, nu gelukkig afgekoeld tot een verkwikkende graad of 35...).

Of een leuk staaltje ruimtelijke ordening: in Oost-Jeruzalem hanteren de Israëli de volgende tactiek: men annexeert heuvels in de omtrek, bouwt daar nederzettingen op, knikkert de aangrenzende Palestijnse dorpen buiten de gemeentegrens & vraagt vervolgens: ‘wat willen die Palestijnen nou zeggenschap over Oost-Jeruzalem? De meerderheid is Joods...’

Of toen de Paus het Al Azza-vluchtelingenkamp bezocht. De Israëli keurden de plek waar heilige vader plaats moest nemen & het televisiecamerastandpunt niet goed: we willen natuurlijk niet de Paus & De Muur op één plaatje...

Of het gebedshuis in Hebron waar de aartsvaders liggen: nadat een Amerikaans-Israëlische Jood er 29 biddende moslims overhoop schoot, werd de zaak opgedeeld. Uiteraard 2/3 Synagoge & 1/3 Moskee. Het komt bovendien voor, zo vertelde de gids, dat Joden, om beter zicht te krijgen op de tombe van Abraham, gewoon de moskee binnenlopen. Uiteraard met hun schoenen aan.

Maar goed: einde geschiedeniscollege. Het is allemaal te vinden op internet. We weten het. Waarom gebeurt er dan niks? Waarom kunnen mensen elkaar godverdomme niet met rust laten.

Ik ga me omkleden, maar even wat muziek maken voor 150 Palestijnse kinderen...

PS: voor degenen die er geen genoeg van krijgen: op http://www.facebook.com/pages/Fanfare-van-de-1e-Liefdesnacht/114542501905275 is nog veel meer te vinden. O.a. beeldmateriaal.