Ik zit met mijn rug tegen het gemeentehuis annex postkantoor annex gemeenschapsruimte van Kfar Kadum. Aan de schaduwzijde. Het zal een uur of vier zijn. Ik kijk uit op het huis van de broer van de locoburgemeester. Vlak daarachter een kleine, maar steile rotswand. Nog iets verder, op de heuveltop, een Joodse nederzetting.

De vermoeidheid begint langzaam zijn tol te eisen. Ik geloof dat ik gisteren als eerste in bed lag. En de kleine irritaties, die vanzelfsprekend langs komen als je met zo’n grote groep bijna twintig dagen met elkaar opgescheept zit, schoten van de week in Beit Sahur tot zo’n twee streepjes boven de gemiddelde wifi-ontvangst hier.

En toen was het dan zo ver, uitgerekend na een van de heftiger dagen: we stonden stil met de bus. Voor een checkpoint.

’T is te veel. Te veel feiten & indrukken. Als je het ene krankzinnige verhaal over dit land nog aan het verwerken bent, zijn de volgende vier alweer gepasseerd. En Kristel, onze tourleider, kent ze allemaal.

En daar was de bankschroef weer. We liepen een aantal dagen terug een kleine lokronde door Bir Zeit om publiek te werven

Heel vreemd. Ik ken dit land. Van televisie. En dan vooral van het journaal, de actualiteitenrubrieken & documentaires. Ik heb De Muur al tientallen keren gezien.