Nablus, 20 juli. Smalle straatjes, onderdoorgangen, minaretten, onderstukken waarin winkeltjes, met spullen als gordijnen, brood, sieraden, leggings, kaftans, schuursponsjes, bezems, speelgoed, kruiden, levende kippen, uitgehangen schaap, enz enz, de waar tot ver buiten de eigen deur uitgestald, grote contrasten tussen licht en donker waar de zon tussen de luifels door tot op straat doordringt, handkarren, een pleintje met een moskee, kinderen op stepjes en skates en heel veel mannen en jongens. Karakteristieke koppen, mooie mensen. En, oh daar, een enkele vrouw. Ook de meisjes worden wat weggehouden. Ze zijn er in ieder geval in duidelijk mindere mate dan de jochies. 

De Fanfare perst zich door de smalle straatjes en speelt. Iedereen reageert, het gaat aan niemand voorbij. Eerst verbazing, dan bij de meesten een lach. Winkeliers lopen naar buiten, voorbijgangers blijven staan, men wijst en spreekt elkaar aan, soms een schaterlach, geklap. Mobieltjes worden uitgeklapt en we worden gefilmd door tientallen cameraatjes. Vrouwen hangen uit de ramen, ook binnen met hoofddoek om. Duimen gaan omhoog, of het v-teken wordt gemaakt. Kinderen lopen en dansen met ons mee. Veel mensen vragen: “where’r you’r from? Holanda? Good! Welcome, welcome.

Ik raak zwaar ontroerd. Deze oude stad, het soort leven in de straatjes, de mensen en hoe ze eruit zien, de levendigheid, de geuren, het licht, de kleuren. Het is alsof je in de tijd terugstapt. Dit is een archetype van de stad. Kennelijk is dit het sluimerende beeld van de stad in mijn ziel en nu beweeg ik me erin! Wanneer de Fanfare Jovano Jovanke speelt, een melancholisch lied uit de Balkan, springen de tranen in mijn ogen. Het liefst zou ik keihard willen huilen, maar zet mijn zonnebril op.

Het amfitheater ligt wat buiten het centrum. Na de optocht heeft zich daar al een behoorlijk aantal mensen verzameld. Veel vrouwen met kinderen. Twee ijscomannen, de koffiejongens en de ballonenverkoper doen goeie zaken. Het orkest speelt een paar nummers en daarna nemen de circusjongens en -meisjes het podium over. Het is een groep Fransen en Palestijnen die een gezamenlijke show geven. In Ramallah staat een circusschool, gerund door de Palestijnse Shady en zijn Belgische vrouw Jessica. Een dynamisch, enthousiast stel dat veel voor elkaar krijgt. Bijna de zomer rond zijn er internationale workshops, die afgesloten worden met presentaties op verschillende plekken. De Fanfare reist drie dagen met ze mee. 

Ter afsluiting speelt het orkest opnieuw. De kinderen dringen op en komen zo dichtbij dat ze de schuif van de trombone in hun nek kunnen krijgen. Twee Palestijnse politiemannen doen een poging wat orde in de zaak te krijgen, maar het blijft een vruchteloze poging. Ik heb genoeg gefotografeerd, het wordt al donker en ik heb ook wel behoefte aan andersoortige beweging. Ik pak een paar kinderen bij de hand en doe een rondedansje. Het lukt; het gedans heeft een zwaan-kleef-aan-effect. Een paar circusjongens haken in en al snel zit er beweging en ruimte in de massa kinderen.

De zon is rood achter de horizon verdwenen, het donkert snel, vrouwen trekken de kinderen naar de treintjes die in de speeltuin rondrijdt. Het wordt tijd om in te pakken. Ik maak nog een paar portretten, waarbij één meisje me speciaal opvalt. Ze heeft een dik blauw oog. Daarnaast kijkt ze ook nog zielig. Ik fotografeer haar en zij en haar zusje blijven vervolgens minstens tien minuten om me heen hangen. Wat kan ik anders dan een beetje lachen en in het Nederlands tegen haar praten? 

De buschauffeur is een vrolijke man die, ondanks dat hij bijna continue in zijn mobiel zit te schetteren, veilig rijdt. Het is de laatste avond in Ramallah. De Fanfare brengt een aubade aan de kok - rechtstreeks uit een Italiaanse vijftiger jaren film weggelopen - en aan gastvrouw Samia. Kok wordt verlegen, maar wordt door de circusmensen aan het dansen gebracht. Samia moet een traantje wegpinken en trakteert ons later op een heerlijk ijsje in Fanfarekleuren.

fotograaf Bernice