Nablus, 20 juli. Smalle straatjes, onderdoorgangen, minaretten, onderstukken waarin winkeltjes, met spullen als gordijnen, brood, sieraden, leggings, kaftans, schuursponsjes, bezems, speelgoed, kruiden, levende kippen, uitgehangen schaap, enz enz, de waar tot ver buiten de eigen deur uitgestald, grote contrasten tussen licht en donker waar de zon tussen de luifels door tot op straat doordringt, handkarren, een pleintje met een moskee, kinderen op stepjes en skates en heel veel mannen en jongens. Karakteristieke koppen, mooie mensen. En, oh daar, een enkele vrouw. Ook de meisjes worden wat weggehouden. Ze zijn er in ieder geval in duidelijk mindere mate dan de jochies. 

"Music is my life", zegt Maya van de Ivko. Ze is een van de vijf meisjes die heeft meegewerkt aan het maken van een digi-tale over muziek.Voor Maya is die uitspraak waarschijnlijk geen cliche. Ze speelt gitaar en trompet en schrijft haar eigen liedjes. In de digi-tale zingt ze en vertelt ze over haar dromen over later.

Er zijn vogels, maar veel minder dan ik gewend ben te horen en te zien. In de tuin achter mijn apartementje hoor ik getsjilp. Boven de vuilnis hangen kraaien en op de terugweg reed de taxi bijna over een soort merel. Meer heb ik tot nu toe niet gezien. Het liedje van wie-was-het-ook-alweer over de (Berlijnse) muur en dat alleen de vogels van oost naar west kunnen vliegen, dat gaat op voor de muur, maar niet dus voor de vogels.
Af en toe is die muur er opeens. Dat is schrikken.

Mijn eerste ochtend in het Vision Centre for Culturele Arts verloopt chaotisch.