maandag 18 |
Ardi blogt | |||
woensdag 20 juli 2011 22:06 | |||
De dag van de grens passage. We hadden
het voor onszelf lekker spannend gemaakt. De afgelopen dagen waren er
allerlei scenarios tersprake gekomen waardoor het mis zou kunne gaan
bij de grens. Tot afluisterpraktijken vann de mossad aan toe.
Dus met
de nodige spanning klom ik na een goed ontbijt om 830 in het busje
dat ons naar de grens ging brengen. In de bus liep de spanning naar
mijn idee flink op. Alle instructie van wat we wel en wat niet
moesten zeggen,waar we heen gingen en wat we gingen doen werden nog
eens en nog eens herhaald.
Om 10 uur waren kwamen we bij de jordaanse kant van de grens. Handbagage mocht ik bij me houden, de andere bagage moest ging via eendetector een gebouwtje in. Onze bagage is echter zo'ngrote berg, dat darmee de hele ruimte in een keer vol stond. Ons werd daarom vriendellijk om het maar weer naar buitente brengen. Al met al kostte dit protocol ons toch nog 12 JD (14 euro) pp Een tranferbus reed ons met alle bagage door niemandsland, waar verschbilend slagbomen voor ons open moesten. Voor de laatste stond een lange rij bussen. Onze chauffeur deed een goede pogingn om voor te dringen: reed overal langs en zetten de bus al seerste voor de slagboom. Maar helaas moest hij weer achteruit en dat werd dus 2 uur wachten. En zo stonden we bij de israelische grenscontrole. Bagage inleveren, paspoort controle (waar Mark er al tussenuit werd gepikt, omdat hij niet snel genoeg antwoordde), nog een paspoort controle, door de body scan, langs ondervragings hokjes, waarvoor we allemaal ons voorbereide antwoord: “ik weet nergens van” klaar hadden. Er werd ons echter geen enkele vraag gesteld nadat Lysbeth als eerste de heer en dame in het hokje had ingelicht over onze reis. Ik weet niet wat ze gezegd heeft, maar het zou me niet verbazen als ze heeft gezegd dat we een groep doofstomme muzikanten zijn, want er werd ons verder geen enkele vraag gesteld! Tegen drie uur waren we tenslotte door de douane. Buiten de grenspost stond er een bus op ons te wachten die ons naar Ramallah reed. Daar werden we gastvrij ontvangen in het evangelical home and school door Kristel (onze nederlandse “reisleider”), en onze gastvrouw Samira. Vele tijd om de kamers te verdelen hadden we niet, want we gingen al snel weer op stap voor een optreden in de SnowBar in Ramallah. Een hippe, moderne en gezellige plek, meet zwembad, lekkere lounge stoelen en palestijns bier: Taybeh. Na het optreden bleven flink wat fanfaristas nog hangen om dit laatste aan een degelijk onderzoek te onderwerpen. Tegen vijf uur kwamen de laatsten thuis.
|